Adem Yılmaz: Tespih Tutkusu ve Geleneği Sürdürmek

Çankırı'da yaşayan Adem Yılmaz (21), tespih koleksiyoncusu olan dedesi ve babasının izinden giderek bu sanatı meslek edindi.

Ailesinin zengin tespih koleksiyonları sayesinde Yılmaz, çocukluğundan beri tespihlerle içli dışlı büyüdü.

Ortaokul yıllarında kendi tespih koleksiyonunu oluşturmaya başlayan Yılmaz'ın bu alandaki tutkusu zamanla gelişti.

Lise sonrasında, üç yıl önce kendi tespih dükkanını açtı. Yılmaz, kuka, kehribar, katalin ve bağa gibi çeşitli malzemelerden oluşan özel tasarım tespihler de hazırlıyor.

Kişisel koleksiyonunda 60'ı aşkın özel tespih bulunan Yılmaz'ın yeteneği göz dolduruyor.

Adem Yılmaz, Anadolu Ajansı muhabirine verdiği röportajda, ailesinin uzun yıllardır süregelen tespih tutkusunu anlattı.

Dedesinin Çankırı'nın tanınmış tespih koleksiyoncularından biri olduğunu belirten Yılmaz, "1970-80'lerde dedesi, tespihlerini araba ile takas etmek isteyenlerden uzun kuyruklar oluşturmuştu. Babam da koleksiyoncuydu; ancak bu işi ticarete dönüştüren ben oldum," dedi.

"İlk tespihimi 12-13 yaşlarındayken aldım," diye ekledi Yılmaz.

Tespihçiliği büyük bir tutkuyla yaptığını söyleyen genç sanatkar, şunları ifade etti: "Koleksiyonerliğe büyük önem veriyorum. Kendimi bir tespih sanatçısı olarak görüyorum. Müşterilerimin isteklerine göre tespih tasarlıyor ve işlemesini kendim gerçekleştiriyorum. Bu benim için sabır tanelerini şekillendirmek gibi bir şey; zira tespih, sabır taneleri olarak da bilinir."

Tespihin Türk ve İslam kültüründeki önemine değinen Yılmaz, "Bu kültürü yaşatmak ve gelecek nesillere aktarmayı amaçlıyorum. Lisede her gün farklı bir tespihle okula giderdim. Şimdi öğretmenlerim, 'Tespihçi olacağın o zaman belliydi,' diyorlar," şeklinde konuştu.

Her müşterisinin kendine özgü bir tespih tasarımı talep ettiğini belirten Yılmaz, sözlerini şöyle tamamladı: "Her insan gibi her tespihin de kişinin duygu ve aşkını yansıtması gerekir. Gümüşü, püskülü, tasarımı, işlemeleri… her şey müşterinin isteğine göre şekilleniyor. Müşterilerimiz dükkanımızdan mutlu ayrılıyor. Biz burayı bir tespih dükkanı değil, genel kültür merkezi, bir nevi mutluluk yuvası olarak görüyoruz."